Magdalena Eriksson trzeci raz znalazła się na szczycie rankingu obrończyń (Fot. Bildbyrån)
Jeżeli któraś ze szwedzkich piłkarek może z przekonaniem powiedzieć, że rok 2020 należał do niej, to jest to niewątpliwie Magdalena Eriksson. Miarą sukcesu kapitanki Chelsea może być to, że większość obserwatorów angielskiej FA WSL bez wahania umieściło jej nazwisko w jedenastce sezonu, a informacja o przedłużeniu przez Eriksson kontraktu z londyńskim klubem była fetowana przez kibiców The Blues nie mniej niż transfery Samanthy Kerr, czy Pernille Harder. Swój najlepszy sportowo rok ma za sobą także Jonna Andersson, która wreszcie przypomniała sobie, że swego czasu potrafiła swoimi rajdami i dośrodkowaniami spędzać sen z powiek całej Damallsvenskan. Po przenosinach na Wyspy Brytyjskie jej kariera początkowo nieco wyhamowała, ale w tym roku oglądaliśmy już zawodniczkę kompletną, która nie pozostawia Emmie Hayes żadnych wątpliwości co do obsady lewej obrony. I jeżeli nasz duet z Chelsea może czegoś żałować, to wyłącznie tego, że miniony sezon FA WSL nie został dokończony, w związku z czym nie udało się odzyskać tytułu mistrzowskiego w boiskowej rywalizacji. Medale przyznane przy stoliku to jednak nie do końca to samo, a przecież nie możemy zapominać, że w momencie przerwania rozgrywek to Manchester City formalnie liderował tabeli. Taka szansa najpewniej pojawi się jednak już na wiosnę, a Eriksson, Andersson oraz ich klubowe koleżanki będą mogły przynajmniej na kilka miesięcy uciąć spekulacje co do tego, kto rządzi w angielskiej piłce klubowej.
W swoich ligach całkiem nieźle wygląda także sytuacja Bayernu i Juventusu, czyli zespołów, w których to szwedzkie piłkarki stanowią o sile defensywy. W Monachium bardzo dobrze zaaklimatyzowała się Hanna Glas, dzięki czemu fani z Bawarii nie muszą już drzeć o obsadę prawej flanki defensywy, a Beerensteyn, Schüller czy Lohmann o jakość posyłanych w pole karne piłek. Po przeciwnej stronie boiska w wyjściowej jedenastce najczęściej oglądamy Amandę Ilestedt, która w Bundeslidze stała się jedną z najbardziej wszechstronnych szwedzkich defensorek. A to niewątpliwie atut, który wykorzystać mogą szkoleniowcy nie tylko Bayernu, ale i reprezentacji Szwecji. I wreszcie Linda Sembrant, czyli nasza już bynajmniej nie tajna broń przy ofensywnych stałych fragmentach gry. Doświadczona stoperka Juventusu doskonale wywiązuje się jednak przede wszystkim z zadań defensywnych, choć akurat w dwóch zamykających piłkarski rok 2020 meczach nie zdołała ustrzec się błędów.
A co słychać na krajowym podwórku? Tutaj brylowała przede wszystkim Nilla Fischer, zamykając tym samym usta krytykom, którzy obawiali się, że po transferze do Linköping jej kariera de facto się zakończy. 36-letnia defensorka nie zamierza jednak składać broni, a następnym jej celem wydaje się być wyjazd na Igrzyska do Tokio. I jeśli tylko jej dyspozycja będzie taka, jak w zakończonym właśnie sezonie, to Peter Gerhardsson nie powinien pominąć jej podczas selekcji. Mocną i coraz bardziej ugruntowaną pozycję w rankingu wyrabia sobie również Nathalie Björn, która w kadrze występuje przede wszystkim na szóstce, ale w klubie jest niezmiennie pewnym punktem trzyosobowego bloku defensywnego Rosengård. Na specjalne wyróżnienie zasłużył sobie także duet obrończyń Växjö w osobach Jennie Nordin oraz Nellie Karlsson. Nie ma co się oszukiwać: gdyby nie ich postawa, to drużyna z najmniejszą liczbą strzelonych goli nie mogłaby nawet śnić o tym, aby zakończyć sezon w górnej połówce tabeli. Jedną z rewelacji roku 2020 była ponadto równa, wysoka dyspozycja Josefine Rybrink, która nareszcie potwierdziła, że jej dawny błysk jeszcze w barwach Kungsbacki nie był wyłącznie jednorazowym wyskokiem. I dobrze, bo akurat Kristianstad to chyba najbardziej odpowiednie miejsce do dalszego rozwoju tak dobrze zapowiadających się karier.
Jared Burzynski
