Emma Holmgren (Linköping) – Gdyby nie ona, sezon 2019 w Östergötland miałby jeszcze bardziej gorzki smak. Jej interwencje ratowały drużynie punkty w niezwykle prestiżowych starciach (jak chociażby domowa potyczka z Rosengård) i niemal do samego finiszu rozgrywek utrzymywały zespół Olofa Unogårda w grze o medale. Niestety dla sympatyków LFC, kolejny raz potwierdziło się powiedzenie, że piłka nożna to gra wybitnie zespołowa i nawet naprawdę wybitna dyspozycja pojedynczej zawodniczki nie zagwarantuje sukcesu całej drużynie, ale pochodząca z Uppsali bramkarka ze swojej postawy może być jak najbardziej zadowolona.
Emma Koivisto (Göteborg) – Boczne obrończynie często nazywa się przyszłością futbolu, a oglądając w akcji reprezentantkę Finlandii możemy zrozumieć skąd biorą się takie opinie. Niezwykle pożyteczna zarówno na prawym wahadle, jak i w klasycznym, czteroosobowym bloku defensywnym. W minionym sezonie stanowiła ogromną wartość dodaną nie tylko w obronie (uwagę zwraca duża liczba przechwytów), ale również w ofensywie, gdzie – jak na nowoczesną defensorkę przystało – stanowiła trwałe wsparcie dla niesamowicie kreatywnych koleżanek z drugiej linii.
Therese Ivarsson (Kristianstad) – Skała. Profesorka. Liderka formacji obronnej Kristianstad. A do tego najlepsza strzelczyni swojego zespołu, bezbłędnie egzekwująca rzuty karne, niezwykle skuteczna w szesnastce rywalek przy ofensywnych stałych fragmentach. Zapomnieliśmy o czymś? Ach tak, gdy zachodzi taka konieczność, potrafi jeszcze wyręczyć swoją bramkarkę, wygarniając futbolówkę z linii bramkowej. Taką zawodniczkę chciałaby mieć w swoich szeregach absolutnie każda drużyna.
Faith Ikidi (Piteå) – To już niejako tradycja, że reprezentantka Nigerii zalicza się do ścisłej czołówki środkowych obrończyń Damallsvenskan bez względu na to, jak radzi sobie w lidze ekipa z Piteå. Nie inaczej było i w zakończonym właśnie sezonie, podczas którego kolejne napastniczki przekonały się, że przeciwko Ikidi zdecydowanie nie gra się łatwo. A neutralni kibice mogli ponownie zachwycać się próbkami umiejętności technicznych defensorki z Norrbotten, które zachwyciłyby nawet miłośników futbolu spod znaku Nadeshiko.
Catherine Bott (Vittsjö) – W znalezieniu się w jedenastce roku nie przeszkodziła jej nawet złamana na francuskim mundialu ręka. I nic w tym dziwnego, gdyż reprezentantka Nowej Zelandii ewidentnie nie zalicza się do tych, którzy łatwo rezygnują z marzeń. Jej rajdy lewą flanką, a także niesamowicie precyzyjne dośrodkowania, stały się jednym ze znaków firmowych Vittsjö i możemy zaryzykować stwierdzenie, że bez nich rewelacja sezonu z północnej Skanii zakończyłaby ligowe zmagania z nieco skromniejszym dorobkiem punktowym. Ali Riley najwyraźniej doczekała się naprawdę godnej następczyni.
Caroline Seger (Rosengård) – Prawdziwa liderka zespołu w każdym znaczeniu tego słowa; zarówno na boisku, jak i poza nim. Jak zwykle nie zaliczała się do grona najbardziej efektownych piłkarek ligi, ale – co zdecydowanie ważniejsze – była w swojej grze niesamowicie efektywna. To właśnie u jej boku eksplodował i rozwijał się talent Hanny Bennison. Równa, stabilna postawa przez cały sezon, jej wkład w jedenasty w historii mistrzowski tytuł dla klubu z Malmö okazał się być nie do przecenienia.
Eveliina Summanen (Örebro) – Jedno z największych odkryć sezonu 2019 na boiskach Damallsvenskan. Kreatorka gry beniaminka z Örebro, bez której ciężko byłoby drużynie Stefana Ärnsveda tak szybko przyklepać utrzymanie w najwyższej klasie rozgrywkowej. Potrafi perfekcyjnie przymierzyć z dystansu, o czym boleśnie przekonali się w Kungsbace. Jej wielkim atutem jest wszechstronność, która pozwala jej bez konieczności zmiany systemu gry odnaleźć się zarówno na szóstce, jak i na dziesiątce.
Ria Öling (Växjö) – Trzecia zawodniczka z Finlandii w tym zestawieniu, która na szwedzkich boiskach pojawiła się latem i nie potrzebowała przesadnie wiele czasu, aby wziąć szturmem całą ligę. Była piłkarka Brøndby wielokrotnie zachwycała nas swoimi kilkudziesięciometrowymi, indywidualnymi rajdami, po których futbolówka finalnie lądowała w siatce rywalek. To, że kibice w Småland nie drżeli o ligowy byt do ostatniej kolejki, to w dużej mierze jej zasługa. Podobnie zresztą jak imponujący domowy rekord Växjö, gdyż to właśnie indywidualne popisy Öling pozwoliły uniknąć porażek w starciach z Kungsbacką oraz Eskilstuną.
Michelle De Jongh (Vittsjö) – Sezon rozpoczęła w niesamowicie spektakularnym stylu i w pełni zasłużenie zgarnęła nagrodę dla najlepszej piłkarki miesiąca. Niektórzy nie bez przyczyny domagali się dołączenia jej do kadry na francuski mundial, ale na debiut w drużynie Petera Gerhardssona przyjdzie jej jeszcze poczekać. W północnej Skanii nikt nie wyobraża sobie jednak życia bez 22-letniej pomocniczki, a jej współpraca w trójkącie z Tove Almqvist oraz Clarą Markstedt siała popłoch w formacjach obronnych niejednego zespołu ligowego.
Sanne Troelsgaard (Rosengård) – Jedna z największych gwiazd szwedzkich boisk, która poniżej pewnego poziomu schodzić absolutnie nie zwykła. W zakończonym właśnie sezonie Jonas Eidevall wystawiał ją w zasadzie na wszystkich możliwych pozycjach w drugiej linii (a gdy zaszła taka potrzeba, to i na prawym wahadle), a ponad 100-krotna reprezentantka Danii w każdym sektorze boiska spisywała się bez zarzutu. W Skanii mogą cieszyć się, że przedłużyła umowę o kolejne dwa lata, gdyż tej klasy piłkarka spokojnie poradziłaby sobie w dowolnej lidze świata.
Anna Anvegård (Rosengård) – Rozpoczynała sezon w Växjö, a kończyła go już w Malmö. Z Jeleną Cankovic rozumie się bez słów, a ich dwójkowa kombinacja, która zapewniła Rosengård bezcenny punkt w rewanżowym starciu z Linköping, stała się – obok ikonicznej interwencji Nilli Fischer na linii bramkowej – jednym z symboli roku 2019 w szwedzkiej piłce. Do dwóch tytułów królowej strzelczyń Elitettan dołożyła koronę najlepszej snajperki Damallsvenskan i nic nie wskazuje, aby było to jej ostatnie słowo.
Jared Burzynski
