W drugiej linii bez zmian – Caroline Seger wciąż niepodważalną liderką (Fot. Bildbyrån)
Nie ma co się oszukiwać, rywalizacja wśród klasycznych pomocniczek nie stała w tym roku na przesadnie wysokim poziomie, ale nie jest to bynajmniej wina tej, która tę klasyfikację w kończącej się właśnie dekadzie całkowicie zdominowała. Nie inaczej było zresztą w roku 2020, w którym to Caroline Seger jako jedyna Szwedka znalazła się w najlepszej jedenastce Damallsvenskan, a w kadrze jako kapitanka poprowadziła najważniejszą drużynę w kraju do pewnego awansu na angielskie EURO. Indywidualnie zbliżyła się przy okazji do mocno wyśrubowanego rekordu Therese Sjögran, ale o nim więcej i bardziej donośnie wspominać będziemy zapewne już w roku 2021. U boku tak doświadczonej koleżanki harmonijnie rozwija się talent Hanny Bennison, która jeszcze przed osiemnastymi urodzinami wzbudzała niemałe zainteresowanie francuskich i angielskich gigantów. Młoda pomocniczka ostatecznie zdecydowała się jeszcze pozostać w Malmö i z perspektywy czasu decyzja ta wydaje się być nadzwyczaj rozsądna. Miniony rok dla Bennison rozpoczął się bowiem wyśmienicie, ale jego końcówka upłynęła już pod znakiem walki najpierw z wirusem, a następnie z urazem mięśniowym. Pozostaje życzyć, aby początek nowej dekady był już całkowicie wolny od takich problemów.
Duet pomocniczek Rosengård niewątpliwie robi wrażenie, ale w Göteborgu także nie mogą narzekać na zawodniczki akurat tej formacji. Julia Roddar nie sprawdziła się jako wahadłowa w rywalizacji z Manchesterem City, ale na boku pomocy spisywała się wprost kapitalne, wielokrotnie ratując swojemu klubowi bezcenne punkty w zwieńczonej sukcesem rywalizacji o najwyższy, ligowy laur. Powrót na pozycję, na której regularnie występowała jeszcze w czasach Kvarnsveden, okazał się w jej przypadku strzałem w przysłowiową dziesiątkę. Zdecydowanie największym odkryciem roku 2020 w obozie KGFC była jednak niewątpliwie Filippa Curmark. Była zawodniczka Jitexu przeszła błyskawiczną transformację z zawodniczki drugiego szeregu w liderkę, od której tak naprawdę zaczyna się ustalanie składu, a wisienką na torcie był w jej przypadku okraszony golem debiut w pierwszej reprezentacji. Stabilnie na przestrzeni całego sezonu prezentował się także nierozłączny duet Julia Zigiotti – Filippa Angeldal. Piłkarki, które wcześniej występowały razem w Hammarby i Linköping, także w Göteborgu niejednokrotnie udowadniały swoją nieprzeciętną, sportową wartość i nie ma przypadku w tym, że obie znalazły się w podsumowującym miniony rok rankingu.
Na osobne słowa uznania zasłużyli sobie także w Kristianstad i choć na nagłówki internetowych portali we wschodniej Skanii zdecydowanie najczęściej trafiały nazwiska Åsland i Summanen, to nie sposób nie docenić roli Alice Nilsson, która jako kapitanka i cicha liderka drugiej linii poprowadziła drużynę Elisabet Gunnarsdottir do historycznego sukcesu. Swoja cegiełkę dołożyła do niego również Anna Welin, która optymalną dyspozycję łapała stosunkowo długo, ale jak już weszła na swój najwyższy poziom, to wszystkie rywalki miały z powstrzymaniem jej nie lada kłopot. Drugą, piłkarską młodość przeżywała w Piteå Josefin Johansson i kto wie, czy gdyby nie jej postawa, to mistrzynie sprzed dwóch lat w ogóle oglądalibyśmy w przyszłym roku w najwyższej klasie rozgrywkowej. Pamiętamy bowiem, że w na pewnym etapie sezonu widmo degradacji zajrzało w oczy klubu z Norrbotten tak mocno, że jego władze zaczęły nawet wstępnie planować budżet na Elitettan. Zdecydowanie bardziej spokojnie ligowy byt zapewnili sobie w Örebro, w czym ogromna zasługa chyba najbardziej niedocenianej zawodniczki roku 2020 Freji Olofsson. 22-latka wróciła do kraju po krótkiej przygodzie w norweskiej Toppserien, z miejsca stając się jednym z największych objawień ligowych boisk. I nie ma absolutnie żadnego przypadku w tym, że w kolejnym sezonie jej talent i kunszt oklaskiwać będą już kibice po drugiej stronie Atlantyku.
Jared Burzynski
