Dwa mecze, 190 minut boiskowej walki, 21 przetestowanych zawodniczek, 7 celnych strzałów, 3 gole – tak w liczbach prezentuje się kwietniowe zgrupowanie reprezentacji Szwecji. Warto jednak przyjrzeć się temu jak starcia z Niemcami i Austrią mogły wpłynąć na notowania poszczególnych piłkarek. Kto w ostatnich dniach mocno przybliżył się do wyjściowej jedenastki, a kto wręcz przeciwnie?
Wygrane kwietniowego zgrupowania
Sofia Jakobsson – setny występ w narodowych barwach uczciła golem i wyróżnieniem dla najlepszej zawodniczki meczu z Austrią. Jeśli do tej pory największy znak zapytania w ustawieniu z trzema ofensywnymi pomocniczkami dotyczył prawej flanki, to z Jakobsson w takiej dyspozycji o obsadę tego sektora boiska możemy być względnie spokojni. Napastniczka Montpellier udowodniła, że nawet w obliczu problemów w drużynie klubowej jest w stanie stać się wiodącą postacią reprezentacji.
Kosovare Asllani – już przed Pucharem Algarve nie wyobrażaliśmy sobie szwedzkiej drugiej linii bez zawodniczki Linköping, a każdy kolejny mecz tylko utwierdza nas w tym przekonaniu. W kwietniowych sparingach nie miała wprawdzie bezpośredniego udziału przy żadnej akcji bramkowej, ale nawet bez tego jej obecność na boisku niezmiennie dodawała nam sportowej jakości i wprowadzała popłoch w defensywnych poczynaniach przeciwniczek.
Nathalie Björn – obrończyni Rosengård kolejny raz dostała szansę na szóstce i choć wciąż trudno być całkowicie przekonanym do tego eksperymentu, to nie da się ukryć, że w meczu przeciwko Austrii w nietypowej dla siebie roli potrafiła zrobić różnicę. Gol w ostatnich minutach był tylko podsumowaniem naprawdę udanego występu młodej obrończyni.
Lina Hurtig oraz Madelen Janogy – obie weszły z ławki i w roli zmienniczek zaprezentowały swoje największe atuty. Jeśli w mundialowej kadrze musi znaleźć się miejsce dla piłkarek, które potrafią swoim wejściem na boisko odmienić obraz meczu, to przynajmniej dwie mocne kandydatki do obsadzenia tej roli właśnie się nam objawiły.
Przegrane kwietniowego zgrupowania
Olivia Schough – wciąż czekamy na jej przełom w kadrze. W jednym z tekstów podsumowujących mecz z Austrią znalazła się opinia, że Hurtig i Janogy przez trzydzieści minut gry pokazały więcej niż Schough w dziesięciu ostatnich występach dla reprezentacji i choć ocena ta jest bardzo odważna, to trudno nie zgodzić się, że skrzydłowa Djurgården mocno oddaliła się od miejsca w wyjściowej jedenastce.
Caroline Seger – gol z rzutu karnego (co ciekawe, w kadrze akurat w tym elemencie prezentuje się zdecydowanie bardziej solidnie niż w kolejnych drużynach klubowych) to zdecydowanie zbyt mało. Oczywiście, trudno wyobrażać sobie, aby pozycja kapitanki reprezentacji była w jakikolwiek sposób zagrożona, ale jednak liczba bezsensownych strat na własnej połowie oraz niewiele wnoszących podań w poprzek boiska w jej wykonaniu była w dwóch ostatnich meczach zdecydowanie zbyt duża.
Stina Blackstenius – znalazła się w tym gronie z przyczyn pozasportowych, gdyż przeziębienie uniemożliwiło jej występ przeciwko Niemkom, w którym to miała udowodnić, że jest obecnie szwedzką napastniczką numer jeden. Początek roku ewidentnie nie układa się po jej myśli, bo nie zapominajmy, że seria drobnych urazów mocno zakłóciła jej pierwsze tygodnie po transferze z Montpellier do Linköping. Oby zdrowie w końcu zaczęło dopisywać, gdyż Blackstenius w optymalnej dyspozycji będziemy na francuskim mundialu bardzo potrzebować.
Boczne obrończynie – nominacja zbiorowa. Nie od dziś wiemy, że akurat do postawy bocznych defensorek Peter Gerhardsson przywiązuje ogromną wagę, ale w dwóch ostatnich meczach ich gra nie rzuciła nas na kolana. Przeciwko Niemkom szwankowało przede wszystkim płynne podłączanie się do akcji zaczepnych, natomiast w starciu z Austrią zbyt wiele razy zostawialiśmy rywalkom sporo wolnej przestrzeni w newralgicznych sektorach.
Jared Burzynski
