Gdy przed rokiem wracały do Damallsvenskan, wszyscy wieszczyli im błyskawiczny powrót na zaplecze ekstraklasy, a jedyną niewiadomą było to, czy młoda jedenastka ze stolicy będzie w stanie wygrać na poziomie pierwszej ligi choć jeden mecz. Problem polegał jednak na tym, że chyba nikt nie pokazał tego scenariusza samym zawodniczkom, które pod wodzą Olofa Unogårda dokonały wręcz niemożliwego, finiszując ostatecznie na siódmej pozycji. Od tamtych chwil minęło już jednak kilka miesięcy, z fenomenalnego kwartetu Oskarsson – Angeldahl – Zigiotti – Holmgren na ten moment w klubie pozostała już tylko ta ostatnia, a trenerem nie jest już ani wspomniany Unogård, ani nawet jego następczyni. Czyli co, spadek? W żadnym razie! Hammarby raz jeszcze pokazało, że w Södermalm żyją nie tylko wspaniali kibice (przed startem sezonu z własnej inicjatywy uzbierali niemal pół miliona koron na potrzeby sekcji), ale i niesamowicie ambitne piłkarki. Jasne, znów nie udało się zwyciężyć w derbach, a majowa seria porażek była bardzo niepokojąca, ale koniec końców zawodniczkom ze stolicy raz jeszcze udało się oszukać przeznaczenie. Komplet punktów i wspólne świętowanie z fanami w Göteborgu, czy też trzecie z rzędu zwycięstwo nad Rosengård (Hammarby jest pierwszym od ponad dekady zespołem, któremu udała się ta sztuka!) to wyniki, które po prostu trzeba docenić. Tym bardziej, że zostały one osiągnięte przy stosunkowo niewielkim zapleczu finansowym. W Sztokholmie myślą już jednak o nadchodzących wyzwaniach, a powody do optymizmu są, wszak nowy trener Isak Dahlin zaliczył bardzo obiecujący początek w Damallsvenskan. Podstawowy cel na najbliższe miesiące jest jednak jeden – wreszcie być lepszym niż Djurgården!
Jared Burzynski
