Jeśli ktoś jakimś cudem nie zna jeszcze niezwykłej historii tego klubu, to na początek proponuję zapoznać się z tym tekstem. Nie ma co ukrywać, że Växjö jest swego rodzaju fenomenem, więc z tym większym zainteresowaniem wyczekiwaliśmy pierwszej rundy w wykonaniu beniaminka ze Småland wśród najlepszych drużyn w kraju. Czy okażą się rewelacją? A może skończą jako niewypał? Po jedenastu rozegranych meczach jesteśmy chyba najbliżsi stwierdzenia, że nie spełnił się żaden ze skrajnych scenariuszy. Były momenty, w których wydawało się, że Växjö już teraz gotowe jest do walki o medale, były i takie, w których zespół Pierre’a Fondina przypominał ekipę pasującą raczej do Elitettan, a po zsumowaniu występów wybitnych i rozczarowujących otrzymaliśmy siódmą lokatę, która chyba dobrze odzwierciedla aktualne możliwości ambitnego beniaminka. Na osobny akapit zasługuje jednak postawa ofensywnego tercetu ze Småland, który tej wiosny rozkochał w sobie chyba wszystkich neutralnych obserwatorów. Anna Anvegård udowodniła, że przeskok z drugo- do pierwszoligowego futbolu jak najbardziej może być bezbolesny, a pomagające jej w biciu kolejnych, strzeleckich rekordów Ritah Kivumbi oraz Jelena Cankovic z miejsca stały się odkryciami rundy wiosennej. Po stronie plusów pierwszą część sezonu zapisać mogą ponadto Jennie Nordin i Nellie Karlsson, a także Katie Fraine, która (jeśli akurat nie przyszło jej do głowy jakieś mało rozsądne zachowanie) gwarantowała spokój i stabilność między słupkami. Wiemy, że w Växjö mierzą niezwykle wysoko, ale póki co podstawowym zadaniem podopiecznych Pierre’a Fondina powinno być przede wszystkim ugruntowanie swojej pozycji na piłkarskiej mapie Szwecji. A zadaniem właścicieli klubu – utrzymanie w kadrze czołowych piłkarek, za którymi już teraz oglądają się zdecydowanie więksi gracze.
Jared Burzynski
