Jest lepiej niż w zeszłym roku. Widać postęp. Dobre trzydzieści minut, a potem obrona korzystnego rezultatu. Nie wszystko jeszcze grało w tej obronie, ale cel został osiągnięty. Trudno nie zgodzić się też z trenerem potrzeba więcej spokoju przy rozegraniu na własnej połowie i więcej kreatywności w ofensywie. Są rzeczy, które cieszą, np. odbiór piłki wślizgiem – element pomijany do tej pory – bardzo skuteczny wczoraj.
Rośnie jakość obrony stałych fragmentów. Mankamentem pozostają wciąż naleciałości naszej słabej ligi. Przykładem świetna wczoraj Kamczyk, która oddychałaby rękawami po siedziemdzisięciu minutach gry w takim tempie. Trudno wyrokować o kondycji drużyny przy sześciu zmianach, ale warto zauważyć, iż rygor taktyczny pomimo tylu przetasowań został zachowany. Brawa ogólnie dla linii defensywy-nie było idealnie, ale całkiem przyzwoicie wczoraj. Indywidualnie, z walecznej strony pokazała się Bochra, pytanie tylko, czy dałaby radę utrzymać to tempo przez ponad godzinę, podobnie rzecz miała się z Grad. Potrzeba nam też drugiej Chojnowski. Jakość, jaką wnosi Silvana w środku pola, jest nie do przecenienia. Zdunek miała wczoraj chyba najcięższe zadanie, rzucona na głęboką wodę rzekłbym…nie utonęła, ma nad czym popracować, ale nie jest źle. Medyczki na swoim dobrym poziomie. Pajor i Winczo zrobiły, co do nich należy. Działa psychologia budowania kadry na sukcesach, choćby kosztem słabszych rywalek. Piłkarki asekurują się wzajemnie, nikt nie chce popełnić błędu i zaprzepaścić dobrej passy. Warta odnotowania jest też dobra postawa sędzi Moniki Mularczyk.
Podsumowując: jest postęp, widać wzajemne zaufanie i chemię w kadrze, w dobrym kierunku to idzie. Pozostaje tylko apel: działacze podejmijcie na równi rękawicę.
ROB MIKALSKI
