W polskiej piłce kobiecej co jakiś czas pojawia się zawodniczka, o której środowisko zaczyna mówić nieśmiało, potem coraz głośniej, aż w końcu wszyscy są zgodni: „to jest ta jedna”. W przypadku Julii Ostrowskiej to przejście dzieje się wyjątkowo szybko – wręcz błyskawicznie, jakby czas miał wobec niej inne tempo. Ma dopiero 17 lat, a już zostawiła ślady tam, gdzie wiele starszych zawodniczek dopiero próbuje się przebić: Ekstraliga, reprezentacja U17, medal Mistrzostw Europy, awans na Mistrzostwa Świata. I co najważniejsze – pewność siebie, która nigdy nie ociera się o zarozumialstwo, ale o świadomość własnej drogi.
Dziewczyna, która zawsze grała do przodu
Jeśli zapytać o Julkę trenerów, którzy prowadzili ją w młodzieżowych klubach, niemal wszyscy mówią to samo: „odważna od pierwszego kontaktu z piłką”. Wahadłowa to pozycja dla ludzi, którzy nie boją się biegania w obie strony, presji, odpowiedzialności i popełniania błędów tam, gdzie widać je najbardziej. To nie jest miejsce dla kogoś, kto kalkuluje – tam grają ci, którzy wybierają akcję zamiast asekuracji.
I taka jest Ostrowska. Niezależnie czy zakładała koszulkę Milenium Skawina, Bronowianki Kraków czy Wisły Brzeźnica, była tą zawodniczką, której drużyna szukała wtedy, kiedy trzeba było zrobić coś więcej niż zagrać „bezpiecznie”.
Zdolna? Tak. Ale przede wszystkim – pracowita
Można mieć talent. Ba, można mieć ogromny talent. Ale bez pracy zostaje on tylko ładnym dodatkiem do sportowego CV. Julka to przykład zawodniczki, której rozwój jest efektem konsekwencji, nie przypadku. Kiedy przyjechała na testy do Górnika Łęczna – klubu, który w Polsce słynie z tworzenia młodych piłkarek na najwyższy poziom – od razu zrobiła wrażenie nie tylko dynamiką, ale charakterem. To o nim trener Makarewicz mówił, że „pasuje do układanki”. W klubie, który buduje zespół odważny, szybki i ambitny, spotkali dziewczynę, która sama taka była.
Dziś ma już za sobą występy w Ekstralidze – nie jako maskotka zespołu, ale pełnoprawna zawodniczka, która nie pęka pod presją seniorskiego futbolu. To nie zdarza się często.
Z medalem na szyi i biletami na Dominikanę
Młodzi sportowcy mają to do siebie, że ich kariery przyspieszają nagle. W przypadku Ostrowskiej ten „moment przełomowy” to Mistrzostwa Europy U17. Polska wróciła z brązem – sukcesem, o którym marzy każdy rocznik w kategoriach młodzieżowych. A potem było jeszcze więcej: wygrany mecz o awans na Mundial, emocje, których sama Julka nie potrafi ubrać w słowa, łzy radości, sprinty w stronę koleżanek po ostatnim gwizdku.
To doświadczenia, które zostają w człowieku na zawsze. I które budują zawodniczkę na przyszłość.
Górnik Łęczna – idealne miejsce na start dużej kariery
Kto zna Łęczną, ten wie: to klub, który nie boi się stawiać na młodych. Julka widziała to z trybun, zanim jeszcze przyszła do zespołu. Miała widzieć, jak 17-, 18- i 19-latki rosną tam z miesiąca na miesiąc. I wiedziała, że to środowisko, w którym nikt nie będzie pytał „czy nie za wcześnie?”. W piłce rozwój nie ma wieku. Ma tylko właściwy moment.
Ona swój moment złapała.
Talent, ale też – nadzieja
Bo właśnie tak powinniśmy o niej mówić. Nie tylko „młody talent”. Ale nadzieja polskiej piłki. Wahadłowa z przyszłością, którą można już dziś nazwać obiecującą. Zawodniczka, która nie musi gonić Europy – ona już w niej jest, bo zdobywa medale z reprezentacją i gra z dużo starszymi rywalkami bez cienia respektu.
I najważniejsze…
Julia Ostrowska jest w takim wieku, że wszystko jest dopiero przed nią. Ale jednocześnie – w takim momencie, że już wiele zdążyła przeżyć. I w tym chyba tkwi jej fenomen: ona dopiero zaczyna, a wygląda, jakby była tu od zawsze.
Jeśli więc szukacie nazwiska, które warto zapamiętać, zanim zrobi się o nim naprawdę głośno – zapiszcie to jedno: Julia Ostrowska.
Będzie o niej słychać. I to szybciej, niż myślicie.
