Linköping kontra Norrköping – te starcia nie mają wprawdzie przesadnie długiej historii, ale dotąd ze stuprocentową skutecznością dowoziły zarówno pod względem emocji czysto boiskowych, jak i tych nieco okołosportowych. Jeśli jednak ktoś z was zachował w pamięci wzrok My Cato wyprowadzającej swoją ekipę do historycznej batalii o prymat w Östergötland lub szaloną radość Samanthy Cary po strzeleniu lokalnym rywalkom zwycięskiego gola, ten doskonale zdaje sobie sprawę, że potyczka Peking vs LFC to coś więcej niż mecz i nie ma w tym stwierdzeniu ani krzty zbędnego patosu. Tym razem obie ekipy przystąpią do rywalizacji w odmiennych nastrojach, choć po prawdzie żadna z nich nie może być póki co w pełni zadowolona z prezentowanej przez siebie formy. Jasne, to w Linköping tydzień w tydzień kompromitują się po całości, ale i piłkarki z Platinumcars Areny – choć krótkoterminowe cele jak dotąd udaje im się realizować bez pomyłki – także nas bynajmniej przesadnie nie rozpieszczają. W starciach przeciwko Örebro oraz Kristianstad przed wpadką udało im się uciec niemal na finiszowej kresce, w rywalizacji z AIK dały się zdominować na własnym boisko grającym w liczebnym osłabieni rywalkom i w zasadzie jedynie wyjazd do beniaminka z Malmö udało się zwieńczyć czymś na kształt pełnego sukcesu. Lekceważyć nie można oczywiście kapitalnej dyspozycji tercetu Wilma Leidhammar – Vesna Milivojevic – Carrie Jones, ale po kontuzji Fanny Andersson z kwartetu sprawnych liderek ostał się tercet, co przynajmniej w teorii znacząco ogranicza trenerowi Carlssonowi pole manewru. Szczególnie, że ten ostatni w IFK ewidentnie próbuje wprowadzać porządki rodem z Norrbotten, a że Piteå nie było w ostatnich latach najbardziej efektownie grającym zespołem, nie trzeba chyba nikomu przypominać. I jeśli zestawimy to wszystko z faktem, że LFC musi wreszcie się przełamać, a Michelle De Jongh oraz Vilma Koivisto wyczerpały już limit pecha na rundę wiosenną, to wynik tej konfrontacji wcale nie wydaje się aż tak oczywisty, jak mogłaby to podpowiadać tabela. Choć fani IFK z pewnością będą dla swoich zawodniczek dwunastą zawodniczką i nie mamy wątpliwości, że nawet na Bilbörsen Arenie to oni okażą się głośniejsi, bardziej widoczni i gotowi do wspierania zespołu bez względu na okoliczności.
A jeśli derbowa niedziela komuś nie wystarczy, to emocje tego samego gatunku czekają nas zarówno w sobotę, jak i w poniedziałek. W pierwszym przypadku pędzące tanecznym krokiem po kolejne zwycięstwa Hammarby sprawdzi szczelność defensywy z Brommy i choć raz jeszcze postawa piłkarek BP na starcie kampanii okazała się dla nas ogromną niespodzianką in plus, to bezapelacyjne liderki Damallsvenskan z odniesieniem jeszcze jednego przekonującego zwycięstwa nie powinny mieć większych problemów. Wiadomo, zawsze może trafić się akurat taki dzień, w którym futbolówka nijak nie będzie chciała do siatki rywalek wpadać, ale po pierwsze to chyba jeszcze nie ten moment, a po drugie – wiara w Clarę Ekstrand oraz Amandę Wulff ma jednak swoje granice. Zdecydowanie ciekawiej i bardziej emocjonująco powinno być w Skanii, gdzie mistrzynie z Rosengård spróbują wrócić na zwycięską ścieżkę po planowej porażce z Bajen. Kristianstad Daniela Angergårda również nie jest jednak najbardziej wygodnym przeciwnikiem, o czym nie tak dawno przekonały się na swojej skórze pretendentki z Hisingen. Obrończynie tytułu mocno wierzą w sportową klasę Emilie Woldvik, ale słowa sprzed tygodnia niezmiennie pozostają aktualne: jeśli FCR ma w tym sezonie regularnie punktować, to norweska wahadłowa będzie potrzebowała zdecydowanie więcej wsparcia od swoich koleżanek. Szczególnie, że akurat w Kristianstad potencjalne liderki nie są pozostawiane same na placu boju, a Alice Egnér, Viktoria Persson, czy Fiippa Widén często gwarantują po wejściu z ławki mityczną wartość dodaną.
Mocno chwalimy tej wiosny AIK, ale w Solnej na pewno nie mieliby nic przeciwko temu, aby tym razem w parze z dobrą grą poszedł również wynik. Morale w drużynie trenera Syberyjskiego wydaje się być odpowiednie, cała kadra, od Jady Whyman, przez Jennie Nordin i Daniellę Famili, aż po Adelisę Grabus, wydaje się być odpowiednio zmotywowana, ale beniaminek z Malmö niejedną imprezę zdołał już popsuć. Dośrodkowania Inés Belloumou, eksplozywność Nathalie Hoff Persson, doświadczenie i precyzja Mii Persson oraz chirurgiczna precyzja w wykańczaniu akcji Sary Kanutte, to póki co działająca z reguły bez zarzutu formuła, na której potknął się już niejeden rywal. Mało przyjemnie wspominają większość wyjazdów w delegację do Vittsjö piłkarki Djurgården, lecz tym razem – nawet mając na uwadze absencję kontuzjowanej na treningu Elsy Pelgander – to one udają się w podróż do północnej Skanii w roli faworytek, z której jednak trzeba będzie jeszcze wywiązać się na boisku. Czy różnicę raz jeszcze zrobi strzelecki nos Pauline Hammarlund oraz bezbłędny występ ustawiającej pod swoje dyktando środkową strefę boiska Therese Åsland? Większych sensacji nie spodziewamy się na Bravida Arenie, a w Växjö mogą pocieszać się głównie tym, że od następnego weekendu w terminarzu powinno być już nieco bardziej z górki. Na papierze gospodynie wydają się także na niezłej pozycji do sięgnięcia po komplet punktów na LF Arenie, choć w Piteå ostatnie dni przyniosły mały pożar, po którym zdecydowano się pożegnać z aż trzema zawodniczkami pierwszego zespołu. Niby żadna z nich nie odgrywała w wyjściowej jedenastce wiodącej roli, ale naprawdę nie trzeba pomocy detektywów z internetu, aby dojść do wniosku, że pod względem personalnym na dalekiej Północy nie dzieje się najlepiej. Czy to właśnie w tych okolicznościach Alingsås pokusi się o to, aby podłączyć się do walki o coś więcej niż honorowa poprawa pierwszoligowego bilansu sprzed 24 lat (jedno zwycięstwo i jeden remis na przestrzeni jedynego jak dotąd sezonu na najwyższym szczeblu rozgrywkowym)?
