Po Igrzyskach. Jak zapamiętamy turniej piłkarek?

 Olimpijski turniej piłkarek nożnych oficjalnie za nami. Jakim go zapamiętamy? To pozornie łatwe pytanie nie jest bynajmniej aż tak oczywiste, gdyż odbiór otaczającej nas rzeczywistości mocno kształtują indywidualne, subiektywne przeżycia i doświadczenia. Jeśli więc zmagania najlepszych futbolistek globu na efektownych, francuskich arenach oglądali ci, którzy mają sposobność pamiętać mistrzowskie turnieje sprzed kilkunastu lat, to pewne obserwacje dosłownie same cisnęły się na usta.

 Bo naprawdę trudno było nie zastanowić się, czy z porównywalnym entuzjazmem zakochalibyśmy się w dyscyplinie sportu kojarzącej się przeze wszystkim z absurdalną i niczym nieuzasadnioną liczbą doliczonych do każdej połowy minut, wybiórczym i uznaniowym analizowaniem niektórych boiskowych sytuacji na osławionym już monitorku, sędziami liniowymi sprowadzonymi do roli paprotek, sztucznym budowaniem emocji i dramaturgii, czy wreszcie meczami co i rusz wytracającymi swój rytm ze wszystkich powodów wspomnianych powyżej. A fakt, że z murawy niezwykle często zwyczajnie wiało nudą, jeszcze bardziej sprzyjał spokojnej kontemplacji, bo nawet jeśli starcie Amerykanek z Japonkami życzliwie włożymy na półkę z napisem taktyczne szachy, to już na przykład boiskowej postawy Hiszpanek czy Francuzek jakkolwiek usprawiedliwić się nie da, a setki wymienianych bezcelowo przez zawodniczki z tych krajów podań, żałosnego obrazu ogólnej bezradności ani trochę nie poprawiają. Tak, futbol musi się zmieniać, ale jeśli chcemy względnie bezboleśnie przystosowywać się do szybko rozwijającego się świata, to chyba zdecydowanie bardziej przemyślanym ruchem byłaby na przykład rezygnacja z niepotrzebnych nikomu dogrywek, nie zaś rozdmuchiwanie piłkarskiego widowiska i odbieranie mu ostatnich resztek pozostałej dynamiki. Co bardziej uważni sympatycy sportu doskonale wiedzą, że na Igrzyskach w Tokio swój niezwykle udany debiut zaliczyła koszykówka uliczna, która w założeniu miała stanowić interesującą alternatywę dla klasycznej, halowej odmiany tej dyscypliny sportu. Ta mocno krytykowana z początku decyzja okazała się ostatecznie strzałem w przysłowiową dziesiątkę i dziś dziesięciominutowa rywalizacja trzyosobowych zespołów na jeden kosz potrafi przyciągnąć przed ekrany więcej obserwatorów niż ciągnące się nierzadko w nieskończoność mecze w hali. Te ostatnie bronią się w zasadzie jedynie magią pojedynczych nazwisk kojarzonych przez niedzielnych fanów z parkietów ligi NBA, ale i ta przewaga w erze TikToka i Instagrama będzie stopniowo zanikać, bo dziś niezwykle łatwo wykreować nowych bohaterów, nawet jeśli ich sława często bywa brutalnie przelotna. Ani trochę nie zdziwi mnie zatem, jeśli w najbliższej przyszłości dotrze do moich uszu propozycja poszerzenia programu Igrzysk o futbol w zdecydowanie bardziej przystępnej, skondensowanej wersji, a gdy nabierze już ona realnych kształtów, to z prawdopodobieństwem bliskim pewności, będę tej idei mocno kibicować. Bo jeśli na tak bardzo bliskiej każdemu z nas zielonej murawie emocji i pozytywnej energii znajdujemy z roku na rok coraz mniej, to rozsądnym byłoby poszukać ich gdzieś indziej. A czy będzie to hala, plaża, czy może miejski rynek, to już w tym przypadku kwestia wybitnie drugorzędna…