W rozgrywkach ligowych przerwa, kluby Damallsvenskan dopiero za kilkanaście dni wrócą do nadrabiania wiosennych zaległości, a kadra Petera Gerhardssona najbliższy dwumecz o stawkę rozegra na przełomie listopada i grudnia. To wszystko sprawia, że fani futbolu mogą z czystym sumieniem skierować sporą część swojej uwagi na Paryż, gdzie oto w najlepsze trwa zdecydowanie największa sportowa impreza czterolecia.
I choć tym razem odbywa się ona bez czynnego udziału naszych piłkarek (przesadnie z tego tytułu rozpaczać nie zamierzamy), to szwedzka kadra co i rusz dostarcza nam we francuskiej stolicy i jej najbliższych okolicach nadspodziewanie wiele powodów do zadowolenia. Słowa te dotyczą chociażby godnie broniących honoru gier zespołowych szczypiornistek i szczypiornistów, którzy solidarnie kroczą w kierunku pewnego awansu do ćwierćfinału turnieju olimpijskiego (panie zresztą już nawet matematycznie go sobie zapewniły). Niekwestionowanym bohaterem ostatnich godzin bez wątpienia został jednak pochodzący z niewielkiej miejscowości o nazwie Hovmantorp 22-letni Truls Möregårdh, któremu tak spodobało się eliminowanie z dalszej rywalizacji wyżej notowanych rywali (nie wyłączając z tego grona aktualnego lidera światowego rankingu), że w niedzielę jako pierwszy Euopejczyk w XXI wieku dostąpi zaszczytu gry w finale singla mężczyzn w turnieju tenisa stołowego. Kapitalną robotę wykonała ponadto niekwestionowana gwiazda szwedzkiego sportu, 30-letnia pływaczka Sarah Sjöström, która najpierw w ogóle na królewskim dystansie 100 metrów kraulem startować nie planowała, lecz gdy już zmieniła zadnie, to skończyło się to wywalczonym w niesamowicie mocnej i wyrównanej stawce złotym medalem. Historię przepięknego powrotu na sportowy szczyt napisała kolarka górska Jenny Rissveds, która osiem lat temu stanęła na najwyższym stopniu olimpijskiego podium, później przeżyła na swojej drodze sporo turbulencji i wybojów, aby teraz spiąć tę niesamowitą drogę przepiękną, brązową klamrą. Ponadto, srebro na strzelnicy trafił ubiegłoroczny mistrz świata z Baku Victor Lindgren, krążek tego samego koloru wyłowiła na Lazurowym Wybrzeżu żeglarska dwójka Vilma Bobeck – Rebecca Natzler (pieczętując ten niebywały sukces zwycięstwem w wyścigu medalowym), a największą pozytywną niespodziankę pierwszego tygodnia zmagań sprawiła na tatami osiemnastoletnia sztokholmianka Tara Pippi Babulfath, sięgając po brąz w zmaganiach najlżejszej kategorii wagowej dżudoczek. Pięć krążków (plus pewny, choć jeszcze nie zaksięgowany szósty) to naprawdę przyzwoity wynik niezbyt licznej przecież reprezentacji, więc pozostaje tylko podziękować i poprosić o kolejne powody do radości także podczas drugiego tygodnia Igrzysk.
Zdecydowanie mniej ciekawie jest za to na arenach piłkarskich, bo trzeba jasno powiedzieć, że faza grupowa olimpijskiego turnieju okazała się jednym wielkim rozczarowaniem. W grupie A najwięcej emocji wzbudziła słynna afera dronowa, fenomenalna skuteczność Marie-Antoinette Katoto (która jak widać potrafi seryjnie strzelać nie tylko szwedzkim bramkarkom) i zakończona jedynie połowicznym sukcesem pogoń ambitnych Kolumbijek za prowadzącymi do przerwy różnicą trzech goli gospodyniami. Nadzwyczaj ciężko oglądało się każdą z potyczek w ramach grupy C, bo gdyby nie przebłyski geniuszu Aitany Bomnati, kapitalne wejście z ławki Momoko Tanikawy w rywalizacji z Brazylią, czy całkowicie zasłużona czerwona kartka dla Marty, której w pewnym momencie ewidentnie odcięło logiczne myślenie, to już teraz o każdym z sześciu spotkań zdążylibyśmy pewnie zapomnieć. I całe szczęście, że w tym bezkresnym oceanie przeciętności trafił się nam przynajmniej stojący na niesamowicie wysokim poziomie klasyk USA – Niemcy, bo radosne popisy prowadzonych przez Tony’ego Gustavssona Australijek pominiemy po prostu życzliwym milczeniem.
Ciekawie jest także na szwedzkim podwórku transferowym, gdzie zgodnie z przewidywaniem niezwykle intensywne lato czeka przede wszystkim pewien klub z Hisingen. Pozyskanie Tabby Tindell (ex-Kristianstad), Pauliny Nyström (ex-Juventus), Alvy Selerud i Emmy Östlund (obie ex-Linköping) oznaczało mniej więcej tyle, że już za moment spodziewać możemy się również transferów wychodzących. Niepotwierdzone z początku plotki wskazywały, że kierunek na Wielką Brytanię obrać mogą dwie utalentowane zawodniczki z rocznika -03 i rzeczywiście wszystko przemawia za tym, iż zarówno Annę Sandberg, jak i Rosę Kafaji już niedługo regularnie oglądać będziemy na boiskach angielskiej WSL. Do urokliwej Florencji przenosi się jedna z dotychczasowych liderek Rosengård Sofie Bredgaard, ale żeby bilans szwedzko-włoskiej wymiany wyszedł mniej więcej na zero, to szeregi Djurgården zasiliła właśnie jedna z dotychczasowych liderek ofensywy Fiorentiny Pauline Hammarlund. Barwy Dumy Sztokholmu jesienią przywdziewać będzie także Mimmi Larsson (ex-Lipsk), zaś AIK (Haruna Tabata, Hwa-Yeon Son) oraz Hammarby (Suzu Amano, Asato Miyagawa) potencjalnych wzmocnień szukały aż w dalekiej Azji i taktyka ta ma w obu przypadkach okazać się skuteczną receptą na sukces. Nieco bardziej konwencjonalnie, bo na Islandii, kadrowe niedostatki postanowili uzupełnić działacze obu zespołów z Östergötland, a mając świeżo w pamięci kapitalne wejście do Damallsvenskan Katli Tryggvadottir, mocno trzymamy kciuki, aby w jej ślady poszła zarówno nowa piłkarka Linköping Maria Olafsdottir, jak i pozyskana latem przez ubiegłorocznego beniaminka z Norrköping Sigdis Barthardottir. Już tradycyjnie, ciepłe miesiące wiążą się bezpośrednio z odpływem kluczowych postaci z Örebro i tym razem tę niezbyt przyjemną z perspektywy fanów z Närke tradycję kontynuować postanowiła amerykańska stoperka Ashley Barron, której w drugiej połowie sezonu w ogóle nie zobaczymy zresztą na szwedzkich boiskach.
