Gdybyśmy dostawali tysiąc koron za każdy kolejny raz, kiedy to bezskutecznie domagaliśmy się powołania do seniorskiej kadry My Cato, Evelyn Ijeh i Felicii Schröder, to… chyba właśnie przestalibyśmy zarabiać. Szwedzki selekcjoner najwyraźniej postanowił jednak kupić sobie kilka dni spokoju, choć jak mantrę powtarzamy, że przypadki klasycznej turystyki reprezentacyjnej wszyscy znamy z autopsji aż za dobrze i samo umieszczenie konkretnego nazwiska na długiej, 27-osobowej liście sprawy nie załatwia. Tym bardziej, że jeśli w meczach od nas niezależnych nie wydarzy się nic sensacyjnego, to losy ewentualnego bezpośredniego awansu na szwajcarskie EURO i tak rozstrzygną się w ostatniej serii spotkań na Gamla Ullevi. A skoro tak, to wyjazdowe starcie z cierpliwie szykującymi szczyt formy na rozpoczynające się dosłownie za kilka tygodni domowe Igrzyska Francuzkami, możemy potraktować w charakterze niezwykle wymagającego meczu towarzyskiego, co niewątpliwie otwiera (a przynajmniej uchyla) nam drzwi do nieco odważniejszych eksperymentów. Do podniesienia z murawy w Dijon będą rzecz jasna cenne punkty do kilku istotnych rankingów, ale nawet w tej kwestii nasza pozycja wyjściowa jest o tyle komfortowa, że akurat my możemy je raczej zdobywać niż tracić. Tak się nam to wszystko na przestrzeni ostatniej dekady pozmieniało. Dwunastego lipca oczekujemy więc od naszych kadrowiczek oraz zarządzającego tym całym zamieszaniem sztabu naprawdę produktywnej próby generalnej, natomiast cztery dni później podjęcia rękawicy i nawiązania realnej walki z wciąż aktualnymi mistrzyniami Europy i finalistkami ostatniego mundialu. Faworytkami oczywiście w tym zestawieniu żadną miarą nie będziemy, ale jeśli tylko sami damy sobie szansę, to może spotkać nas z tego tytułu całkiem miłe zaskoczenie w najmniej spodziewanym momencie. Ot, choćby latem 2025 lub… od razu, wszak de facto niewiele jest prawdy w panującym ogólnie przekonaniu, że na przyjemności zawsze trzeba długo czekać.
