Radość Nathalie Björn, choć dla kibiców Evertonu zdecydowanie nie był to wymarzony rok (Fot. Getty Images)
Trochę po cichu, bez jakichkolwiek fanfar, Nathalie Björn dotarła szczęśliwie do punktu, w którym może z pełną odpowiedzialnością nazywać się najlepszą i najsolidniejszą szwedzką defensorką. Bo o ile gole autorstwa zawodniczek formacji obronnej jak najbardziej stanowią olbrzymią wartość dodaną, o tyle w tej profesji w pierwszej kolejności chodzi o możliwie najbardziej staranne zabezpieczenie tyłów, a w tej kategorii Björn nie miała sobie równych ani na mundialu, ani w fazie grupowej Ligi Narodów (przynajmniej do czasu, gdy przytrafiła jej się kontuzja). Także w Evertonie to ona wraz z Megan Finnigan trzymała w ryzach defensywę, o której można było powiedzieć bardzo wiele, ale nijak nie dało się jej nazwać monolitem. Umiejętnościami stricte strzeleckimi popisywać lubiły się za to nasze dwie weteranki z rocznika -93, a efekt tych występów stał się tyleż imponujący, co niecodzienny. Podczas turnieju na Antypodach najskuteczniejszą szwedzką snajperką okazała się Amanda Ilestedt, zaś Magdalena Eriksson worek z bramkami na dobre rozwiązała późną jesienią, na czym znacząco skorzystała nie tylko kadra, ale także broniący tytułu mistrza Niemiec monachijski Bayern.
Kończący się rok obrodził nam także w bohaterki mocno nieoczywiste, co wśród stoperek nie jest przecież wcale codziennością. Historie Wilmy oraz Alice Carlsson (zbieżność nazwisk całkowicie przypadkowa) bardziej szczegółowo przytaczaliśmy już przy okazji ogłaszania nominacji w kategorii Progres Roku, co chyba najlepiej pokazuje, jak wyjątkowy był to dla nich czas. W ujęciu kolektywnym najbardziej na boiskach Damallsvenskan imponowała defensywa Häcken, w której harmonijnie i bez przeszkód rozwijają się talenty Anny Sandberg oraz Hanny Wijk. Tym razem dla odmiany na pierwszy plan zdecydowanie częściej wysuwała się hasająca po lewej flance była piłkarka Örebro, ale nie mamy najmniejszych wątpliwości, że z obu fani nie tylko na Bravida Arenie będą mieli jeszcze sporo pociechy. Pozytywną informacją jest ponadto stabilizacja formy u Josefine Rybrink, która po krótkiej nieobecności powraca w wielkim stylu nie tylko do naszego rankingu, ale również – a może i przede wszystkim – do wąskiego grona zawsze solidnych ligowczyń. Swój najlepszy sezon na boiskach Damallsvenskan zanotowała natomiast Ellen Löfqvist, która wraz z Faith Ikidi oraz wspomnianą już chwilę wcześniej Wilmą Carlsson stworzyła w Piteå tercet będący w stanie powstrzymać każdą ligową ofensywę, nie wyłączając z tego grona tych całkiem słusznie siejących na naszych boiskach postrach, czyli Hammarby oraz Linköping.
A jeśli jesteśmy już przy klubie z Östergötland, to warto podkreślić, że jego sukces jest zasługą nie tylko niesamowitej Momiki, czy wewnętrznie rywalizujących do ostatniej serii spotkań o tytuł królowej strzelczyń ligi Kapocs oraz Tandberg. W barwach LFC pierwsze skrzypce z powodzeniem potrafiły zagrać także defensorki, a Nellie Karlsson i Stina Lennartsson czyniły to na tyle skutecznie, że bez większego problemu udało im się obronić miejsce w naszym zestawieniu. Już tradycyjnie, choć dla odmiany pod nowym nazwiskiem, ostoją i skałą formacji obronnej Vittsjö byłą Sandra Lynn, a Jonna Andersson w najważniejszych meczach sezonu pokazywała, dlaczego decydentom z Hammarby tak bardzo zależało na sprowadzeniu akurat tej konkretnej piłkarki do Södermalm. Stabilny czas na lewym wahadle turyńskiego Juventusu ma za sobą Amanda Nildén, która w początkowej fazie obecnego sezonu była przez pewien okres zamieszana w więcej niż co trzecią akcję bramkową wicemistrzyń Włoch, a powracająca do rankingu po kilku latach nieobecności Anna Oskarsson była jednym z powodów dlaczego stojącą na naprawdę niezłym poziomie rywalizację trzech klubów z Glasgow o mistrzostwo Szkocji ostatecznie rozstrzygnął na swoją korzyść ten zdecydowanie najbardziej z nich utytułowany.
