Jest rok 1971. Angielska Football Association (FA) po pięćdziesięciu latach wreszcie z powrotem legalizuje kobiecą grę na swych boiskach. To efekt wielu społecznych i politycznych splotów okoliczności, ale bezpośredni wpływ miał także wygrany przez Anglików mundial w 1966 roku. Nie należy też zapominać o ciężkiej pracy wielu działaczy.
Jednym z nich był Arthur Hobbes, który w latach 1960. usilnie naciskał na liderów FA, by zniesiono haniebny zakaz. Jego wypowiedzi w prasie nie pozostawiają żadnych wątpliwości – nazywa Federację „dyktatorską”, argumentując, że „to przestarzały nonsens mówić, iż gra w piłkę nie jest stosowna dla kobiet”. W 1969 roku, zajmując stanowisko Honorowego Sekretarza, uformował wraz z Patrycją Dunn (Przewodnicząca) i Pat Gwynne (Wiceprzewodnicząca) – Women’s Football Association (WFA). Już niedługo – 6 czerwca 1970 – zarejestrowane zostały 44 kobiece drużyny, wliczając w to między innymi Manchester Corinthians, Spurs Ladies, Swindon Spitfires, Hull Ladies. Wydarzenia te dodatkowo skupiły na kobiecej piłce uwagę brytyjskich mediów.
Emancypacja futbolowa rozwijała się w tym czasie w całej Europie Zachodniej. Dostrzegając ten proces działacze UEFA (odpowiednik FA na skalę Starego Kontynentu) debatują, co uczynić z rosnącym zainteresowaniem kobiecym futbolem. Ostatecznie 32 państwa członkowskie przegłosowały w stosunku głosów 31 do 1, że decyzja w sprawie legalizacji żeńskiej piłki ma pozostać w rękach każdego z państw członkowskich. Anglia, idąc w ślady Włoch i Portugalii, postanowiła ostatecznie uznać kobiecą odnogę futbolu, czyniąc tym samym WFA oficjalnym i jedynym stowarzyszeniem zarządzającym futbolem w swym kraju. Zakaz z 1921 roku poszedł w końcu w niepamięć.
Spowodowało to niewyobrażalną zmianę dla tej dyscypliny sportu. Dziewczyny mogą bez żadnych problemów trenować na porządnie zagospodarowanych boiskach czy też używać profesjonalnego sprzętu, ale też ich mecze od tej chwili są sędziowane przez wykwalifikowanych arbitrów z Federacji. W praktyce oznacza to, że zawody stopniowo zatracają amatorską otoczkę, która blokowała dotąd dalszy rozwój sportu. Gra staje się bardziej kompetentna i interesująca dla widzów.
W roku 1971 „wyzwolona” w swej aktywności WFA organizuje pierwsze formalne zmagania – WFA Mitre Trophy, zrzeszając zarówno drużyny angielskie, jaki i szkockie oraz walijskie. W finale rozgrywanym na terenie Crystal Palace National Sports Centre, angielskie Southampton pokonało 4:1 szkockie Stewarton & Thistle. Nie poprzestając na szczeblu klubowym WFA szybko zajmie się inicjowaniem meczów międzynarodowych – na razie na poziomie Zjednoczonego Królestwa. W listopadzie 1972 rok, w pierwszym tego typu spotkaniu na brytyjskiej ziemi, Angielki pokonają Szkotki 3:2 – po emocjonującym widowisku w szkockim Greenock.
Gwiazda w szkocką kratę
Analogicznie do mężczyzn, również kobiety w Szkocji wypracowały własną tożsamość piłkarską, oddzielając się od imperialistycznej sąsiadki z południa. W 1972 roku powstała SWFA (Scottish Women’s Football Association), co doprowadziło do zwiększenia popularności tego sportu na północy Wielkiej Brytanii. Zabłysła też w tym czasie pierwsza tu, lokalna gwiazda kobiecego futbolu – Rose Reilly. Piłkarka za młodu zaczynała karierę w męskich klubach i już wtedy okrzyknięto ją wielkim talentem. Grając później dla Stewarton & Thistle, zdobyła pierwszy nieoficjalny Puchar Szkocji w 1971 roku, a następnie wywalczyła ze swą drużyną drugą pozycję podczas wspomnianego wcześniej WFA Mitre Trophy. Kontynuowała karierę we Francji i Włoszech, strzelając bramki dla wielu różnych barw i stając się legendą kobiecej piłki. W roku 2007 została uroczyście wprowadzona do Scottish Sports Hall of Fame (Szkocka Galeria Sław Sportowych).
Podobnie jak w Anglii również i w innych krajach w Europie zainaugurowano w tym czasie kobiece potyczki piłkarskie. Pojawiły się w związku z tym pierwsze inicjatywy organizowania turniejów rzeczywiście już międzynarodowych – w sensie międzypaństwowym. W 1970 roku został rozegrany pierwszy nieoficjalny Puchar Świata – triumfowały Dunki. Rok później Meksyk stał się widownią rozgrywek na większą skalę, a Dunkom udało się obronić trofeum. Wydarzenia te utorowały drogę do bardziej ambitnych przedsięwzięć, które miały miejsce w kolejnej dekadzie.
Pierwszy Kobiecy Mały Mundial
– Mundialito – odbywa się w 1984 roku we Włoszech. Są to jednocześnie pierwsze w pełni nagrane międzynarodowe mistrzostwa kobiecej piłki. Poprzedziły je nieco skromniejsze wersje w latach 1981 i 1982. (Warto wspomnieć, że w pierwszej edycji gospodarzem była Japonia). Triumfowała Italia, pokonując w finale Niemcy Zachodnie 3:1. Nie były to ogromne rozmiarami zapasy, uczestniczyły w nich łącznie tylko cztery „jedenastki”, stanowiły jednak ogromny krok w stronę poważniejszych imprez, których świadkami jesteśmy dzisiaj.
Rok później zadebiutowała reprezentacja Stanów Zjednoczonych, ale ostatecznie Mały Mundial wygrała Anglia. W 1986 roku zawody poszerzono o dodatkowe dwa teamy – reprezentacje Włoch, Japonii, USA, Chin, Meksyku i Brazylii walczyły w słonecznej Italii o coraz bardziej prestiżowe nagrody. Zwyciężyły Włoszki, pokonując w finale Amerykanki 2:1. Ostatnią edycję Mundialito zorganizowano w roku 1988, kiedy to ponownie spotkało się sześć drużyn, a Anglia zdołała odebrać laur zwycięstwa Włochom.
Oczywiście powyższe rywalizacje nie mogły równać się wówczas z męskimi odpowiednikami, niemniej ich popularność była na tyle wysoka i rosła tak szybko, że zwróciła uwagę decyzyjnych działaczy Międzynarodowej Federacji Piłki Nożnej (FIFA) – największej organizacji futbolowej na świecie. Po raz pierwszy FIFA weszła więc na scenę kobiecej piłki – w wymiarze globalnym. Po wielu latach trudów i przeciwności, walki z uprzedzeniami i dyskryminacją, w 1991 roku panie doczekały się oficjalnych Mistrzostw Świata FIFA. Przeprowadzone miały być one w Chinach z udziałem dwunastu zespołów.
CDN.
