Rzeczywistość we współczesnym futbolu wygląda tak, że jeśli dysponujesz najwyższym budżetem w lidze, to każde miejsce oprócz pierwszego jest dla ciebie mniejszą lub większą porażką. Doskonale zdawali sobie z tego sprawę w Malmö, gdyż w ostatnich latach piłkarki Rosengård ewidentnie nie rozpieszczały swoich kibiców. Już w poprzednim sezonie mistrzowski tytuł miał na pewno wrócić na swoje miejsce, a jak się skończyło wszyscy doskonale pamiętamy. Tej wiosny zawodniczki ze Skanii rozpoczęły jednak tak efektownie, jakby chciały sprawę zwycięstwa w lidze zamknąć już we wrześniu. Nie bez powodu rozpływaliśmy się nad taktyczną maestrią Jonasa Eidevalla (która miała raz na zawsze zakończyć wieki ciemne na trenerskiej ławce Rosengård), powrotem dawnej Anji Mittag i najlepszą od lat wersją Caroline Seger. Później przyszedł jednak mecz w Kristianstad, który brutalnie zdemaskował wszystkie braki papierowego faworyta. Co prawda, dzięki błyskowi rewelacyjnej Sanne Troelsgaard, piłkarkom z Malmö udało się jeszcze przywieźć trzy punkty z Kiruny, ale końcówka rundy dobitnie pokazała, że derbowa wpadka nie była jedynie nieszczęśliwym wypadkiem. Sposób na głównego kandydata do tytułu znalazły bowiem Hammarby i Växjö, a Rosengård – zamiast wygodnie rozsiąść się w fotelu lidera – zakończył rundę dopiero na trzeciej lokacie. Jak długo na niej pozostanie? Patrząc z perspektywy Malmö: im krócej, tym lepiej, choć nie da się ukryć, że wiele w tej kwestii zależy od tego, jak będzie prezentować się kadra FCR na koniec letniego okienka transferowego. Therese Sjögran, której podobizna widnieje w holu głównym lotniska w Malmö, z pewnością chciałaby sprowadzić do Skanii piłkarkę, która jesienią przesądzi o jedenastym tytule dla klubu, ale czy legenda Rosengård w roli dyrektorki sportowej okaże się tak skuteczna, jak niegdyś na boisku, dowiemy się dopiero w ostatni weekend października.
Jared Burzynski
